شادروان محمود منشی کاشانی، گذشته از اینکه شاعری بزرگ بود و مخصوصا در قصیده سرانی ورزیدگی و توانایی و مهارتی نزدیک به نبوغ داشت، از تشویق فرهنگ دوستان نیز لذت می برد و آنان را در خدمت به فرهنگ و ادب دلگرم می ساخت. این هم یکی از خصایص ذاتی آن نیکمرد شریف بود .
او، همینکه از علاقه من به انتشار دیوان جدیدی از اشعار سلمان ساوجی پی برد ، نسخه ای را که ابوی گرامی وی، مرحوم حسینعلی منشی کاشانی، حاشیه نویسی کرده بود ، در اختیارم گذارد و مرا بر آن داشت که با اتکا به مساعدت های دیگر وی کار خود را با شور و حرارت بیش تری پیگیری کنم. و خود تا آنجا که کسالت مزاجش اجازه می داد مرا در پیشبرد این کار یاری می کرد و با ملاحظه مواردی که در نسخ مختلف نشانه گذاری کرده بودم طریق صواب را نشانم می داد. کار به همین منوال پیش می رفت که بیماری آن استاد شدت یافت و ناچار در بیمارستان بستری گردید و سرانجام چشم از جهان پوشید فقدان آن دانشی مرد نه تنها بستگان و دوستانش را به سوگ نشاند بلکه جامعه دانش و ادب را نیز سوگوار ساخت. روانش شاد و یادش گرامی باد …..
