حق سبحانه و تعالی اساس قرآن مجید را که کلام اوست برین ترتیب نهاد که موعظه و نصیحت را مکرر می فرماید به عبارت گوناگون وامثله متنوع. غالب در کلام مجید بیان این معنی است که صالحان را مقام بنات است و طالحان را مکان نیران۔ حکمت تکرار نصایح آن است که بر بنی آدم غفلت و نسیان غالب است. نفس و شیطان دم به دم ایشان را می فریبند و دنیا را که دوزخ است در حقیقت به سحر همچون بهشت مینمایند. حق تعالی نیز از غایت مرحمت یک معنی را در هزار ع عبارت آورد تا مردم فریفته نفس و شیطان نشوند و ازین مقام که الدنیا سجن المومن به صورتی که حق تعالی نموده است اجتهاد نمایند در خلاص خود. و آن به امتثال أوامر الهی است که وما خلقت الجن والانس الالیعبدون . ما نیز بر وفق آن سنت وعظ و نصبعت را مکرر میکنیم دفتری، اول برین ترتیب گفته شد. و شرح احوال مولانا قدس الله سره العزیز و اصحاب برگزیده او که همدل و همدم او بودند قدسنالله بسرهم کرده آمده و در ضمن احوال ایشان آنچه شرط طریفت بود گفته شد. بعد از آن دفتری دیگر بر وزن مثنوی مولانا گفته آمد و در آنجا هم بیان این معنی مکرر شد الى آخره، چندانکه خلق فریب نفس و شیطان بگوش میکنند، ما نیز موعظه و نصیحت را مکرر میکنیم….
