رویارویی با زمان سرنوشت ناگزیر آدمی است که از دیر باز تا امروز نه تنها به صورت یک مشکل فلسفی، بلکه به عنوان یکی از بدیهی ترین واقعیت های حیات، ذهن بسیاری از مردان روزگار را به خود مشغول کرده است. اگرچه در گذشته نیز تأمل درباره زمان همواره با اضطراب توأم بوده و هراس از دهر همیشه وجود داشته است، اما پیش از این هرگز انسان سایه زمان را بر روی سرنوشت خود این چنین سنگین احساس نکرده بوده است. در این عصر که بشر بی میانجیگری واسطه های دیرین در برابر دهر تنها ایستاده، مواجهه با این همال پیر، با بیم و تشویش عمیق تری همراه است و شهامت و پارستن بیشتری می خواهد. از این روست که ما برای فرزانگانی چون کیرکه گور، هایدگر، نیچه، پروست، جویس، ویرجینیا ولف و فاکنر که در زمانه ما به مقابله زمان شتافته اند و خواسته اند که در چشم این همزاد همیشگی پندار خویشتن از رویاروی بنگرند، احترام زیادتری قائلیم. میرچا الیاده نیز از این گونه فرزانگان است.
تأمل درباره زمان، اشتغال دائم ذهن این متفکر رومانیایی است که هم در آثار تحقیقی او و هم در نوشته های ادبیش به صورت نمی تکرار شونده در آمده است، آنچنان که به قول یکی از منتقدان، زمان، قهرمان اصلی همه نوشته های اوست. زمان به چشم الیاده……
