در نیمه ی نخست قرن بیستم جان دیویی را در آمریکا برجسته ترین فیلسوف عصر خود می دانستند. این در زمانه ای که برتراند راسل، ویتگنشتاین، و مارتین هایدگر همه زنده بودند و بعضی از عالی ترین آثارشان را پدید می آوردند چیز کمی نبود. خود راسل دیویی را «بزرگترین فیلسوف زندهی آمریکا» می خواند. نباید فکر کرد این که دیویی زمانی جان راسل را نجات داده بود در این نظر تأثیر گذاشته است. هردو فلسفه را بیش از آن جدی میگرفتند که اجازه بدهند یک چنین دینی بر نظرشان تأثیر بگذارد. راسل هم چنین دیویی را «مردی با شخصیت والا، با نگرش لیبرال، در روابط شخصی بلندنظر و مهربان، و خستگی ناپذیر در کار» توصیف می کرد. اما این مانع نشد که راسل نگرش پراگماتیک (عملگرایانه) دیویی به حقیقت را نه چیزی کمتر از یک فاجعه ی فلسفی، و در معرض لغزش به جنون، بیانگارد. از نگاه راسل «مفهوم حقیقت در مقام چیزی مستقل از واقعیاتی که عمدتا خارج از کنترل انسان اند،…..
