اینکه تعداد کثیری از غزلیات دیوان خواجه شمس الدین محمد حافظ شیرازی معروف به لسان الغیب و حتی به زعم بعضی تمامت آن ها در آنچه از الفاظ و اشارت سنتی غزل فارسی در آن ها هست ناظر به معانی رمزی و کاشف از تجارب روحانی است امری است که امروز محققان ما را در آن باب مجال تردید نیست کثرت و تکرار این گونه معانی در کلام خود خواجه و حتی در سخن بعضی معاصرانش چون خواجوی کرمانی و سلمان ساوجی در آنچه از غزلیات آن ها باقی است وجود این گونه معانی و افکار را در غزل عصر وی همچون نشانه ای از پیدایش و توسعه تدریجی نوعی سنت…..
