دانلود کتاب آیین بودا از بردلی هاوکینز کامل رایگان
ژانر کتاب : فلسفی، تاریخی
تعداد صفحات : 156
خلاصه کتاب:
آیین بودا، به ارائه یک طرح کلی و مختصر از فلسفه، تاریخ و فضای آیین بودایی می‌پردازد.
این کتاب هفت فصل دارد. فصل نخست، آشنایی با سه مکتب مهم بودایی یعنی تره‌واده، ذن بودیزم و جره‌یانه است که به ترتیب درباره انضباط، مراقبه و راه و رسم مناسک آن‌ها مطالبی بیان شده است. فصل دوم به منشأ دین بودایی پرداخته، ریشه‌های این آیین را پیش از ظهور بودا جستجو می‌کند و آیین هندو، برهمنی و جنبش سرامنه، جاین‌ها و غیره را از نظر می‌گذراند. در فصل سوم به سیر تاریخی تکامل اولیه آیین بودا در جنوب و شرق آسیا توجه شده است. فصل چهارم، آیین‌های بودایی مانند تره‌واده، ذن بودیزم، و جره‌یانه و سرزمین پاک را توضیح می‌دهد. فصل پنجم به تعارضات پیش آمده برای بودائیان در رویارویی با دنیای جدید اختصاص یافته است. فصل ششم، آیین بودا را در قرن بیست‌ویکم بررسی و تشریح می‌کند. در فصل هفتم نیز به ترکیب فرهنگی در آیین بودای غربی اشاره می‌کند.
قسمتی از داستان آیین بودا:
طریق بودا بودا ماهیت انسان را بر مبنای سه اصل تشریح می کند و این اصول را سه مشخصه هستی» می نامد. نخستین مشخصه طبیعت وجود انسان و اساس کل نظام مذهبی بودا، اصل آنیتیا ناپایداری است در نظر بودا تمامی موجودات جهان در حال تغییرند و هیچ چیز پایدار نمیماند هر چند گاهی خلاف این به نظر میرسد. تمامی موجودات ،کوه ها دریاها آسمانها و مخصوصاً انسان پس از مدت زمانی معین دگرگون میگردند یا حتی نابود می شوند. دومین مشخصه هستی، دونها نارضایتی؛ لفظاً به معنای رنج است که زاییده همان ناپایداری است. به عقیده بودا آنچه ابدی نباشد، رضایتبخش نیست و اطمینان به مادیات پوچ و محکوم به فناست. سومین مشخصه نیز از مشخصه نخست مشتق میشود و آن اعتقاد به آناتمن است. بودا معتقد بود که انسان چیزی به نام آتمن روح ابدی ندارد. به نظر بودا انسان موجودی است مرکب که از توده ای متغیر و اجزای مادی و سیال تشکیل یافته و بدین ترتیب آنچه به «هسته» ابدی انسان معروف است واقعیت ندارد. به اعتقاد وی برخی از ویژگیهای انسان ممکن است از کالبدی به کالبد دیگر حفظ شود، لیکن شخصیت في نفسه فانی است و هر آنچه در جهان واقعی به نظر می آید در اصل نتیجه عوامل دائماً متغیر است. این مفهوم که در بین بوداییان به جنگجویان پراتیتیا – ساموتپادا شهرت دارد بدان معنی است که تقریباً هیچ چیز به خودی خود و مستقل از علل قبلی هستی ندارد.
